We zitten samen op de stoep. Haar leeftijd is moeilijk in te schatten. Haar lange grijze haren hangen in een pittige paardenstaart op haar rug. In haar gelaat lees je een leven wat ver van gemakkelijk was. Iedereen die langsloopt groet haar respectvol. Ze kent de mensen, heeft de meeste op zien groeien. Kinderen worden met een korte zin verteld wat er van hen verwacht wordt, wanneer ze niet meer naar haar kijken een glimmer in haar ogen. Deze ‘buurtoma’ kent haar pappenheimers.
Uit zichzelf begint mevrouw te vertellen en een toevallige ontmoeting wordt, zoals vaak, een moment van verbinding. Ik koester deze momenten!
Mevrouw verteld over haar jeugd, het enorme onrecht wat haar werd aangedaan door ouders die net als zij gebukt gingen onder pijn en onrecht. Over haar leven en haar kinderen. In stilte luister ik naar haar levensverhaal. Af en toe klinkt ze boos, wanneer het gaat over instanties, over hulpverleners die altijd maakten dat ze uiteindelijk slechter af was, achterbleef met de brokstukken. Wanneer dit gebeurt veranderd mevrouw kort het onderwerp, reguleert zich door te spreken over haar passie, haar buurt, haar plannen en vooral de kinderen uit de buurt. Haar lust en haar leven, de speeltuinvereniging welke er is voor alle kinderen. Een plekje waar ze welkom zijn.
Deze prachtige vrouw die haar leven begon met trauma’s, be-en veroordeeld werd, in armoede bleef, gezondheidsklachten ontwikkelde, vertelt over de mensen die vinden dat ze te veel voor anderen doet. Verbolgen roept ze uit:”Wat heb ik nu nodig? Als een paar kinderen vragen of ze een bordje macaroni mee mogen eten, dan doe ik dat toch!”.
Dank u wel prachtige mevrouw. Er voor elkaar zijn en je bordje macaroni delen, is dat niet de essentie van het leven? Hoeveel zachter was haar weg geweest als iemand haar die schouder en dat bordje eten had gegeven in plaats van wat wij als samenleving haar brachten.