Hij was 4, een prachtig kind, vol liefde en potentie. De mini maatschappij op het schoolplein leerde hem zijn eerste les. De scheppen sloegen op zijn hoofd, de juf vroeg wat hij heeft gedaan. Hij deed niets.........hij bleef enkel staan!
Hij sloeg een klas over en kwam in een hel. Wat anderen nog niet lukte, kon hij al wel. De mini maatschappij op het schoolplein bood hem zijn les Hij werd gebruikt als voetbal, de juf vroeg wat hij heeft gedaan..........hij deed niets, hij bleef enkel staan!
5 lange jaren volgden, de mini maatschappij verplaatste van het schoolplein naar de klas. Zijn talenten groeiden. Men was het eens er was iets wat anders was. Hij daagt het vast uit, zou het medisch zijn? Kijk eens naar die ouders, kijk eens naar dat kind. Waarom zou hij anders altijd betrokken zijn? "Hij moet ook niet kijken", "Waarom verdedigt hij zich wel/niet?" En men vroeg de kinderen en elkaar wat hij had gedaan maar..... hij deed niets, hij bleef enkel staan!
Terwijl hij bleef staan brokkelde stukjes van hem af, zijn lichaam kreeg last en zijn ziel kon niet meer. Ptss luidde menig alarmbel maar zelfs tijdens herstel bleef hij staan en steeds toch weer.......gaan.
Een nieuwe school, het verhaal ging al snel. Als een magneet erop af, want ons lukt het wel. 5 jaar bleef hij staan voor wat goed is en mooi, De mini maatschappij groeide in grootte en heftigheid. Wapens, drugs en gangs als in de grote wereld. Net als overal mocht het niet worden gezien, Zou er iets mis zijn met dit kind misschien? Hij hield zichzelf op de been met familie en vrienden en sporten en lol. Maar steeds moeilijker hield hij het vol. Hij spaarde zijn energie, gaf zijn dromen op, zijn hoop, (zelf)vertrouwen en zijn actieve leven, Alles om zijn ik nog te kunnen laten staan en.....gaan!
Na 11 jaar gaat een zwijger spreken, blaast een nieuwe wind. “Iedereen heeft er last van, het verschil met hem is......hij blijft staan”. De twijfel gaat rond, beangstigend. Als hij ok is wat zegt dat over ons?
Hij kiest om niet alleen maar te blijven staan, maar nu voor zichzelf te gaan. Zijn gezondheid herstelt en ook zijn leven, doelen gloren aan de horizon. Het is moeilijk, de grote maatschappij zou het graag bij hem leggen, hij volgt zijn gevoel en blijft (met hulp van ouders) alleen voor zichzelf kiezen wat het gevolg ook is en wat de wereld ook vindt. Dwars door angsten en procedures, door overtuigingen en druk loopt hij door terwijl meer en meer mensen hem echt gaan zien en samen met hem blijven staan. Niet langer draagt hij alleen wat niemand wil zien er staan engelen om hem heen.
Op een stoeltje doet hij een fractie van zijn verhaal. De persoon tegenover hem lijkt verbijsterd en geschokt. Bestaat dit in onze maatschappij? Hij herpakt zich, met ogen die warm stralen, spreekt hij woorden die in 12 jaar nog niet zijn gezegd.
" Wat heb ik een respect dat jij bent blijven staan".
Na 12 jaar hel straalt er een toekomst; "ik heb er zin in om naar deze school te gaan".
Hoe was het geweest als hij niet had hoeven dragen wat niemand wilde zien? Als zwijgers eerder hadden gesproken en engelen bleven staan?
Een jeugd niet meer in te halen geofferd voor de angst van anderen, hij hoopt en wil zelf alleen dat het anders wordt voor de kinderen van nu en de kinderen van later.
En jij? Spreek jij je uit? Blijf jij staan? Gebruik je hem en vele anderen als voorbeeld om je mond te houden, of besef jij dat we samen met hen mogen en moeten staan?
1 van de krachtigste jonge mensen die ik ooit heb gekend. Hij draagt zijn verleden met trots, de littekens van het leven hebben hem een nog mooier mens gemaakt. Hij heeft in liefde gekozen voor zichzelf en anderen te blijven gaan en....staan.
Ik heb zoveel vertrouwen in deze prachtige nieuwe generatie die dwars door ons heen kijken. En jij?