Vanochtend las ik een artikel in de Groene Amsterdammer (zie link)
Voor mij een terugblik naar mijn jeugd en de reden dat mijn moeder op 49 jarige leeftijd niet meer kon en wilde vechten voor haar gezondheid (handicaps, chronische ziekten en de gevolgen van verregaande iatrogene schade). Het op gaf, want ze voelde zich: "een paria van de maatschappij".
Heftig om te lezen, hoe vertellen we ons zelf als mens dat dit gerechtvaardigd is? Hoe kan het dat mensen dit uitvoeren?
Hoe kan het dat we wijzen naar een systeem, beleid en wetten terwijl wij zelf de keuze maken? Zelf die melding doen? Zelf die controle uitvoeren? Zelf met ons riante inkomen dit normaal vinden? Zelf, in mijn opinie, zo bang zijn voor schaarste dat we: "gewoon ons werk" blijven doen.
Wat verschrikkelijk dat het in ruim 20 jaar niet verbeterd is maar, naar wat ik hoor en zie, verslechterd is.
En dan kan iedereen zich druk maken over en inzetten voor; verjaardagsfeestjes, lunch op school en sportclubs wat natuurlijk fijn is.
Miljarden uitgeven aan onderzoeken, overleggen, lapmiddelen en controlesystemen.
Ons zelf op de borst slaan omdat in onze gemeente mensen wel een tasje boodschappen mogen krijgen.
Maar het enige wat ik me nog steeds herinner en voel als ik terug ga is de constante angst voor deze controleurs en de 'de afspraken' waar zij naartoe moest, het toe moeten kijken tijdens vernederingen maar niets te mogen zeggen.
Wetend ook wat dit deed met haar gezondheid, zelfbeeld, zelfwaarde en veerkracht.
Regelmatig denk ik inmiddels dat ze gelijk had, ze had het niet getrokken in deze tijd.
Haar enorme waarde voor alle mensen om haar heen, tot aan de artsen bij wie ze in het hart zat.
De liefde die zij was en het voorbeeld voor velen. Dit prachtige mens was voor anderen een 'mindere', een mogelijke fraudeur en een uitkeringstrekker die zij mochten minachten, haar privacy mochten schenden, mochten onderdrukken, chanteren en nee niet omdat het moest maar omdat het kon/ Lichamen liegen niet, de meesten genoten ervan en vonden het volkomen terecht.
En zelfs een jaar na haar dood kwam men nog vragen of er misschien nalatenschap was. "Wat denk je zelf?", "ja mevrouw je weet het nooit sommige mensen hebben bijvoorbeeld een duur familiestuk liggen, een schilderij of zo"
Maar zij was niet geboren om te leven voor anderen en hopelijk is ze nu op een plek waar ze vrij is. Op een plek waar kwetsbaarheid kracht is en liefde van waarde.
Maar wat gaan wij doen om te zorgen dat deze plek hier gewoon in ons land kan zijn?
Rust zacht mam🧡 het was niet jouw schuld er was en is genoeg voor iedereen.
Anders dan de politie kunnen bijstandscontroleurs zomaar binnenvallen en rondneuzenhttps://www.groene.nl/artikel/papiertjes-tussen-de-deur?utm_campaign=website&utm_medium=social&utm_source=sharebye